ચાલ જીવ ફળીયું વાળીએ

જીવો અને જીવવા દ્યો

નોંધ: આ લખાણ કોઈએ ગંભીરતાથી ન લેવું.

---

આપણાં માનનીય મુખ્યમંત્રીશ્રી કહે છે કે “હું ખાતો નથી ને ખાવા દેતોયે નથી”. આ તો ભારોભાર અન્યાય ન કહેવાય?

જૈન ધર્મની ફીલસુફી કહે છે કે: “જીવો અને જીવવા દ્યો”. આવા બીજા અનેક સૂત્રો પ્રચલીત કરી શકાય જેમ કે:

“હસો અને હસવા દ્યો”

“ફરો અને ફરવા દ્યો”

“ચરો અને ચરવા દ્યો”

”મરો અને મરવા દ્યો”

“રડો અને રડવા દ્યો”

“ભસો અને ભસવા દ્યો”

“ખસો અને ખસવા દ્યો”

“ગાવ અને ગાવા દ્યો”

“ભણો અને ભણવા દ્યો”

“લડો અને લડવા દ્યો”

વગેરે વગેરે

ટુંકમા કોઈ પણ ક્રીયા વિશે આવા સુત્રો આપી શકાય.

આપણે આઝાદ થયાં પછી દેશમાં ઘણાં પરીવર્તનો આવી ગયાં તેમ છતાં એક પાર્ટી તો કોઈક રાજ્યમાં કે કેન્દ્રમાં ક્યાંકને ક્યાંક સત્તામાં કોઈને કોઈ રીતે આવતી જ રહી. તો તેમની આવી મહાન સફળતાનું સુત્ર શું હશે?

વિચારો

…

….

…..

……

…….

……..

………

વિચારો યાર, હવે આપણી પાસે વિચારવા સિવાય બીજું કરવા જેવું યે શું રહ્યું છે?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

તે મહાન સુત્ર છે:

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ખાવ અને ખાવા દ્યો”

હળવી પળો

એક ભાઈ એકલા એકલા પેટ પકડીને હસતા હતા. તેને જોઈને એક વટેમાર્ગુ કુતુહલથી ઉભો રહી ગયો અને પુછવા લાગ્યો કે ’તબીયત તો બરાબર છે ને?’

પેલા ભાઈ માંડ માંડ હસવું ખાળીને કહે કે ’હા ભાઈ હા બધું બરાબર છે. ’

વટેમાર્ગુ: તો પછી આમ એકલા એકલા કેમ આટલું બધું હસો છો?

પેલા ભાઈ: પહેલા હું ધિંગાણા ખેલતો હતો – લોકો જોતા હતા અને હસતા હતા.

વટેમાર્ગું : તે તો જાણે કે ઠીક પણ અત્યારે તમે કેમ હસો છો?

પેલા ભાઈ : હવે હું ધિંગાણા જોઉ છું. 🙂

આજના સમાચાર

તા. ૩૦/૧૧/૨૦૧૧
બ્લોગનગર

મીત્રો,

આમ તો આજે કોઈ પોસ્ટ મુકવાનું આયોજન નહોતું. આજે ૨૦૧૧ના નવેમ્બર મહીનાનો છેલ્લો દિવસ છે. ૩૦ નવેમ્બર – ૩૦ તારીખ આખર તારીખ એટલે મહત્વની ગણાય.

બ્લોગ જગતમાં આજે દિગ્ગજોએ પોસ્ટ મુકી છે જેને વાંચીને મારા મેમલ બ્રેઈનમાં અવનવી ક્રીયાઓ થઈ અને અટપટા કોર્ટેક્ષના ગુંચવાડામાં ખાસ્સો ઉમેરો થયો. તેની પ્રતિક્રીયા રુપે મારા હ્રદયમાં ઉલાળાઓ આવ્યાં.

જેને સમાચાર રુપે ઉલળતા મુકવાની ઘેલછા રોકી ન શકવાને લીધે આ પોસ્ટ અસ્તિત્વમાં આવી છે.

આ પોસ્ટ વાંચીને તમારા મેમલ બ્રેઈનમાં કેવા ભાવો ઉઠ્યા તે જણાવજો તમારા હ્રદયમાં કશાં ઉલાળાઓ આવ્યાં હોય તો તે પણ જણાવજો.

નહીં જણાવો તો યે વાંધો નથી – આ પોસ્ટ રજુ કરતી વખતે મારા મુખ પર હાસ્ય રસ છલકાઈ રહ્યો છે. મેમલ બ્રેઈન સર્વોપરીતાનું મિથાભિમાન ભોગવી રહ્યું છે અને હ્રદય તો – ઉલાળા – ઉલાળા – ઉલાળા …. …… ….. ….. 🙂

૧૧-૧૧-૧૧

મીત્રો,

૧૦-૧૦-૧૦ ની ઘટના પછી આજે આપણે ૧૧-૧૧-૧૧ માં પ્રવેશ્યાં. ૧ વર્ષ ૧ મહીનો અને ૧ દિવસ પછી આવો સુઅવસર આપણે આંગણે આવ્યો. ગયા વર્ષે આ તવારીખોનો આસ્વાદ આપણે અશોકભાઈની મક્કમ મનોબળીયા કલમે માણેલો. આ વર્ષે આ ઘટનાને હજુ કોઈ વિરલાએ બીરદાવી નથી કે શું?

શું બ્લોગ જગતમાં એવો કોઈ વિરલો નથી કે જે આ ૧૧-૧૧-૧૧ ની ઘટનાને કાવ્ય, ગઝલ, લેખ, ગતકડાં, ભોળકડા, વ્યંગ, હાસ્ય, વિચારપ્રેરક લેખ કે અન્ય કોઈ રીતે રજૂ કરી શકે?

બારી બંધ નહિં થાય

મિત્રો,

હમણાં હમણાં હું મજાકના મુડમાં હોઉ છું. આમ તો આ હાસ્ય-રચના ઘણી જુની છે પણ પ્રસંગોપાત વાગોળવી ગમે તેવી છે.

બે કુટુંબ ટ્રેનમાં જઈ રહ્યાં હતાં, બંનેને એક એક ૧૨-૧૩ વર્ષનો છોકરો હતો. શીયાળાની શરુઆત હતી તેથી થોડી ઠંડી લાગતી હતી અને એક છોકરાને છીંક આવી એટલે તેના પપ્પા ઉભા થઈને બારી બંધ કરવા માટે ગયાં.

ત્યાં તો બીજો છોકરો રડવા લાગ્યો એ એ એ!! મારે બારીની બહાર જોવું છે.

તેના પપ્પાએ બીજા ભાઈને કહ્યું બારી બંધ નહિં થાય.

પેલા ભાઈ કહે ન કેમ થાય – જોતાં નથી મારો છોકરો માંદો જ પડી જાય ને?

બીજા ભાઈ કહે – તમારાથી થાય તેમ કરી લ્યો બારી બંધ નહિં થાય એટલે નહિં થાય.

પેલા ભાઈને બહુ ગુસ્સો આવ્યો નહિં કેમ થાય – તેમ કહીને ધડ દઈને એક તમાચો ઝીંકી દીધો.

બીજા ભાઈ પણ કાઈ ઉણાં ઉતરે તેમ ન હતાં તેણે પેલાનો કાંઠલો પકડીને એવો તો ખેંચ્યો કે પેલા ભાઈ ભોં ભેગા થઈ ગયા. શર્ટના બે બટન તુટી ગયા અને શર્ટ બાંયમાંથી ફાટી ગયો.

ધમાલ આગળ વધે તે પહેલા એક કાકા ઘાંટા પાડીને કહેવા લાગ્યાં – મુર્ખાઓ બંધ કરો આ તમાશો – “બારીને કાચ જ નથી!”

સુજ્ઞેષુ કિં બહુના !!

Virtu-al કે Actu-al

મિત્રો,

મને હમણાં રસ્તામાં એક મિત્ર મળી ગયો

મિત્ર: બોસ ક્યાં છો તું? જાણે આભનો ચાંદ થઈ ગયો છે.
હું: એવું કશું નથી આ જો ને જરા લટાર મારવા નીકળ્યો છું.

મિત્ર: તારી વાતો બધી હવાઈ કિલ્લા જેવી હોય છે તું આ ધરતીનું ફરજંદ છો કે કોઈ બીજા ઉપગ્રહ પરથી ટપકેલો?
હું: જો હવે આવી વાહિયાત વાત ન કર – મેં તને કેટલાયે જન્મદિવસમાં પાર્ટી પણ આપેલ છે હું પણ તારી જેવો જ માણસ છું.

મિત્ર: તો પછી તારી વાતો ક્યારેક સાગરના ઘુઘવાટા જેવી, ક્યારેક વીખરાઈ ગયેલા વાદળાં જેવી, ક્યારેક ધુડની ઉટતી ડમરીઓ જેવી, ક્યારેક તો શું દર વખતે ન સમજાય તેવી કેમ હોય છે? તુ Virtu-al છો કે Actu-al ?

મેં હસીને જવાબ આપ્યો – યાર હું Virtu-al પણ નથી અને Actu-al પણ નથી – હું Atu-al છું 🙂

ઢોલ્કિયાજીનો બ્લોગ

મિત્રો,

આપણા બ્લોગ-જગતના ચિંતન અને મનનશીલ વિદ્વાન શ્રી દિપકભાઈ ધોળકીયાથી ભાગ્યે જ કોઈ અપરિચિત હશે. આપણે સહુ તેમના વિદ્વતાભર્યા પ્રતિભાવોનો લાભ મેળવી રહ્યાં છીએ. આપણાં સદભાગ્યમાં ઉમેરો કરવા એટલે કે આપણા અજ્ઞાનની દિવાલો તોડવામાં મદદરૂપ થવા માટે તેમણે પોતાનો બ્લોગ શરુ કર્યો છે.

wallsofignorance.wordpress.com

આપણે સહુએ તેમના અગાધ જ્ઞાનનો લાભ લેવા જેવો છે. મેં તેમને મજાકમાં પુછ્યું કે:

ઢોલ્કીયાજી,

તમે જો અનુમતિ આપો તો – ઢોલ વગાડીને સમગ્ર બ્લોગ-જગતમાં ઢોલકીયાજી તરીકે પ્રસિદ્ધ કરી આપું – માત્ર તમારી મંજુરી જોઈએ.

અને જવાબમાં તેમણે પોતાની લાક્ષણિક શૈલિમાં કહ્યું કે:

તમારી મરજી. તમે મને ‘ઢોલ્કિયાજી’ એમ શા માટે કહો છો તે સમજાવવા માટે તમારે આ બ્લૉગનો રેફરન્સ આપવો પડશે અને બીજા વાચકો પણ અહીં આવશે! આ તો મારા લાભમાં જ છે! અને ૩૫ વર્ષ સુધી ઢોલ્કિયાજી (પંજાબીઓ અને બીજાઓ માટે) અને ધોલાકિયાજી (બંગાળીઓ માટે) રહ્યો તો ગુજરાતીઓ તો પોતાના છે. માત્ર ‘ઢોલ’ કહીને ‘પોલ’ ખોલવાનું એલાન કરશો તો પણ મારી પબ્લિસિટી જ થશે. Every black cloud has a silver lining! હવે તમે જ નક્કી કરો કે તમારી મરજી શી હોવી જોઇએ

તો ચાલો હવે ઢોલ્કિયાજી અને આપણાં બંનેના લાભમાં તેમના બ્લોગ પર જઈશું ને?

April 2011 ની ટપાલો

https://bhajanamrutwani.wordpress.com/2011/04/

કભી ખુશી 🙂
કભી ગમ 😦

“હર હાલમેં ખુશ” ભુલાઈ ગયું કે શું?

અરે ભાઈઓ, બહેનો, સખાઓ અને સખીઓ, બાળકો અને પ્રબુદ્ધ જનો હસતાં રહો અને હસાવતાં રહો.

અરે, યા..ર – આવતી કાલે તો પહેલી મે છે – યાદ છે ને આપણાં સ્વર્ણિમ ગુજરાતનો જન્મદિવસ – તો પછી ઉત્સવની તૈયારી કરો.

All Izz Well

મિત્રો,

આપ સહુની શુભેચ્છાઓ અને આધુનિક વૈદકીય સારવારને લીધે આંખોમાં દૃષ્ટિ આવી ગયેલ છે. તો આપણે સહુ “૩ ઈડીયટ્સ” ના આ ગીતથી તેની ઉજવણી કરશુને? Lets Enjoy…..

---